War Thunder’da Savaş Yere İndi!

21 Mayıs 2014 - 10:10

0 2 dakika okuma süresi

Dünden bugüne simülasyonlarda tank, uçak ve denizaltı / gemi türlerinin eski oyuncular tarafından oldukça fazla sevildiğini, özellikle meraklılarının senelerce aynı oyunları bıkmadan oynadığını biliyoruz.

Maket modellerinden tutun uçakların detaylı istatistiklerine kadar türün fanatikleri daima her segment için bilgileri arşivler ve oyun içinde de o gerçekliği isterler.

Oyun türü olarak simülasyonlar yeni nesilin biraz daha kolaya kaçma hevesi (ve Top Gun filmindeki o jeneriklik dönüş akabinde de düşmanın kuyruğuna takılıp it dalaşına girme arzusunu tatma amacı) ile Arcade dediğimiz hızlı ve eğlenceli, dertsiz tasasız oyun türüne dönüştü. Yeni nesil uçakların konu alındığı oyunlarda (örneğin H.A.W.X.) bu konu daha rahat anlatılırken 1. Dünya Savaşı ve 2. Dünya Savaşı dönemi uçaklarında Arcade havayı yaşatmak oldukça zor bir durumdu. Düşündüğümüzde havada gitmesi bile tesadüflerden öte iyi mühendislik bilgisi ile birleşen araçların birde taklalar atıp otomatik kilitlenme sistemleri dahi olmadan makinalı tüfek ve top atışları ile hayatta kalmasını ciddi derecede usta pilotaja bağlamaktan başka seçeneğimiz yok sanırım.

Uçmak için yaşa, yaşamak için uç!

İşte bütün bu durumların ortasına bir dive bomber Stuka (JU 87) gibi dalan War Thunder bize bu keyfi bir süredir farklı oyun modları ile yaşatıyordu. İster simülasyon tabanında realistik olarak gerçek savaşları yaşayabiliyor, istersek de tamamen arcade modunda uçarak rakipleri delik deşik edebiliyorduk. Öyle ki bir rol yapma oyunundaymışcasına mürettebatımızı geliştirebiliyor, uçağın daha da güçlenmesi için oynayışımıza göre onu düzenleyebiliyor ve farklı ülke ve uçak seçeneklerinden birini ya da bir kaçını seçerek ister tek başımıza istesek de filomuzla birlikte oyuna dahil olabiliyorduk.

Yakın geçmişse kapalı betasına tankları ekleyen War Thunder’a bende dahil oldum. Hali hazırda pilotluk tecrübem ve Luftwaffe üzerinde geliştirdiğim uçaklarımın da olması ise Alman tarafından hafif zırhlı bir tank ile maceraya adım attım. Takribi olarak 4. dakikada da tankım patladı. Bi’ afallama oldu tabi. Daha önceden onca simülasyon oynamış, yakın geçmişte de World of Tanks ile palet çevirmiş biri olarak “noluyoruz!” dedim. Özellikle de bulutların arasında dolaşıp Stuka sireni ile rakibe sıkıntı yaratmanın da vermiş olduğu özgüven pompalamasıyla bi daha girdim oyuna bu defa 7 dakika falan dayanabildim.

Öncelikle söylemek istiyorum ki, öyle havada taklalar atıp kuyruktan kanada sıkarak uçak düşürmek yerde sökmüyor. Dikiş makinasına sokulmuş bez parçası gibi tank avcısı uçaklar ve rakip birimler zırhınızı muz kabuğu gibi açabiliyorlar. Daha nerede olduğunu dahi anlamadan çat vuruyorlar. Neden? Çünkü tek başınıza gitmeniz durumunda sürüden ayrılanı tank avcısı kapar mantığı devreye giriyor.

Hadi bu defa dedik tamam, grup olarak ilerleyeceğiz, uyumlu olacağız, açılmayacağız. Bu sefer de göreve yönelik bilinçli bir ekip olmanız gerektiğini fark ediyorsunuz. Çalılar, ağaçlar kısacası yerde olan her şey sizi ya çok iyi saklıyor ya da kabak gibi ortaya çıkmanızı sağlıyor. Bilmemkaç metrelik bir tank ve namlusu kabak gibi açık bir alanda ateş edince bir anda bütün dikkatleri üzerine çekip “ben buradayım” diyebiliyor. Koordineli olarak oynamanız gerektiğini acı deneyimlerle öğreniyorsunuz, ama çok eğlenceli!

Uçaklarda olduğu gibi yine seviye atladıkça farklı geliştirmeler yapabiliyor, yeni tankları filonuza katabiliyorsunuz. Mürettebatınızı da aynı ölçüde geliştirmeniz gerekiyor. Şu an özel tank etkinlikleri ile oynamanız mümkün fakat oyun tam sürüme geçtiğinde uçak ve tanklarla birlikte oynayabileceksiniz. Özellikle ekip olarak girildiğinde muazzam bir zevk veren, tarihteki gerçek araçları ve ülkeleri konu alan bir oyun kendileri. Grafikleri ücretsiz bir oyuna göre çok iyi, oynanışı ise çabuk öğrenip kolayca ustalaşabildiğiniz fakat takım oyunu uygulamadığınız sürece kısa sürede safdışı kalmanıza yönlendiren bir durumda.