Ava Gitti, Avlandı – Batman: Baykuşlar Divanı [Cilt 1] İncelemesi
Baykuşlar hakkında yarasaların doğal avcısı oldukları söylenir. Bizce bu, yarasasına göre değişir. Scott Snyder‘ın Batman: Baykuşlar Divanı hikayesinin ilk cildini “Retro!” baskısıyla inceledik.
Aslında JBC bu hikayeyi daha önce de dilimize kazandırıp farklı bir kapak tasarımıyla yayınlamıştı. Ancak artık tükenmiş olan o baskıları için parlak kuşe kağıt kullanmışlardı. Şimdi aynı hikayeyi Retro! serisinde yeniden yayımladılar. Ve bu kez baskıda mat kitap kağıdı kullanmışlar. Böylece cildin fiyatı da daha uygun hale gelmiş.
Ben çizgi romanda kuşe kağıdı pek sevmiyorum. Hamur kağıtların daha nostaljik gelmesinden, cildin hafiflemesinden veya kağıtta parmak izi kalacak derdimin olmamasından da olabilir; bu yeni baskı bana daha güzel geliyor. Fakat yer yer parlaklık yerine matı tercih etmelerinin bazı kareleri olduğundan daha karanlık gösterdiğini kabul etmek zorundayım. Tabii “Bu bir Batman hikayesi, biraz karanlık olsun” diyebilirsiniz. Haklısınız; ben de öyle dedim. Sonuçta baskı çizimdeki detayları görmeyi engelleyecek kadar da karanlık olmamış. Üstelik bu karanlık kareler de sayıca hayli az. Yani tüm çizgi romanın renkleri kararmamış.
Baskıdan bahsettiğimize göre hikayeye geçelim.
Kısa süre önce Batman: Kara Prens‘i incelemiştik. Oradaki Bruce Wayne’in karakterinin dışına çıkacak şekilde öfkeden delirmiş halde tasvir edildiğini söylemiştim. Karakteri bozmuşlar diye biraz da yakınmıştım. Neyse ki Scott Snyder öyle bir hataya düşmüyor. Üstelik Batman’in deliliğe çok yaklaştığı bir hikaye yazmış olmasına rağmen.
Orijinal kapakta Batman’i baykuş mutasyonuna uğramış gibi görmek biraz çekinmeme sebep olmuştu. Zira Spider-Man’in bin türlü mutasyonla uğraşmasına alışmış olsak da Batman ve mutasyonun buluşması fikri bana güzel gelmiyordu. O yüzden benim gibi düşünen okurlar varsa bunun bir mutasyon hikayesi olmadığı konusunda güvence vereyim.
Peki Batman: Baykuşlar Divanı Ne Hikayesi?
Gotham’ın hikayesi. Ya da Gotham için yaşayanların hikayesi. Veya Gotham’ın Wayne’lere ne ifade ettiğinin hikayesi. Yahut Wayne’lerin Gotham’a ne ifade ettiğinin hikayesi. Bunların hepsinden biraz biraz. Ama kesinlikle bir mutasyon hikayesi değil. En azından mutasyon geçiren Batman değil.
Eskiden beri söylenegelen bir tekerleme varmış:
Sakının Baykuşlar Divanı’ndan. Gözleri daima üzerinizdedir, hükmederler Gotham’a; kara bir tünek ve betonların ardından. Daima izlerler yüreğini, daima gözlerler yattığın yeri. Fısıltıyla dahi olsa bahsetme onlardan, yoksa Talon’u yollarlar…
Bruce tabii ki Baykuşlar Divanı efsanesinin gerçek olabileceğine ihtimal vermişti. Dahası, onların var olduğuna inanmıştı. Ve hatta onu dedektifliğe soyunmaya iten şey de bu eski tekerlemeydi. Fakat onlara dair hiçbir iz bulamadı. Sonunda da Divan’ın yalnızca bir efsane olduğunu kabul etmek zorunda kaldı. Ta ki bir Baykuş onu Wayne kulesinin tepesinden aşağı fırlatana kadar.
Kimlere Tavsiye Ederiz?
Batman hikayeleri seven herkese gönül rahatlığıyla tavsiye edebileceğim bir çizgi roman bu.
Mesela The Batman filminde Alfred’in, malikaneye gelen pakette bomba olması ihtimalini düşünememesine kızmış mıydınız? Ben kızmıştım ve Batman: Kara Prens‘te Alfred’in Bruce’a bir paket uzatırken “bomba değil, kontrol ettim” demesinden mutlu olmuştum.
Bu ciltte de Batman’in alttan alta “ben her şeyi biliyorum ve her şeyi kontrol ediyorum” mesajı veren diyaloglarından çok memnun kaldım.
Bakın güzel bir örnek:
Bu ciltte tanıdık kötü karakterleri çok görme şansımız olmuyor. Batman genelde Baykuşlar Divanı ile karşı karşıya geliyor. Ve Wayne ailesinin geçmişini öğreniyoruz. Böylece yalnızca Bruce’un anne ve babasının değil, onların atalarının da Gotham’da önemli işler yapan ünlü kişiler olduğunu okuyoruz.
Az yukarıda The Batman filmini yermiş olabilirim ama filmin başında Bat-signal için “O sadece bir çağrı değil. Bir uyarı. Gotham’a benim bu gece dışarıda olacağım uyarısını yapıyor” demişti. Ve ben bu yoruma bayılmıştım. İşte bu ciltte de Bat-signal’ın basit bir çağrıdan çok daha fazlası olarak kullanılmasına şahit oluyoruz.
Gotham Knights ile Baykuşlar Divanı Karşılaştırması
Bu cilt, Baykuşlar Divanı’nı yaratan hikaye. Yani Baykuşlar Divanı için orijinal metin bu. Dolayısıyla incelemeyi bitirmeden önce cildi bu yıl çıkan Gotham Knights ile de karşılaştırmak icap eder.
Popüler görüşün aksine ben Gotham Knights’ı keyif alarak oynamıştım. Ve spoiler olmasın diye oyunun kötülerinden bahsetmemiştim. Fakat çoğu oyuncunun oradaki Baykuşlar Divanı tasvirini zayıf bulduğunu okudum. Şimdi ikinci cildi okumamış halimle ilk cildi oyunla karşılaştıracak olursam her ikisinin de güzel ve kötü yanları olduğunu söyleyebilirim.
Oyundaki Baykuşlar Divanı’nın kesici delici aletlerle dolu bir ölüm tüneli kullanıyor olmasını hiç beğenmemiştim. Hele ki oraya akrobatik birini fırlatarak öleceğini ummalarından hiç hoşlanmamıştım. Zira bu kafayla bu topluluk uzun süre gizli kalamazdı. Ama çizgi romanda da 30-40 yılda bir belki birini dövüp atmak için kocaman bir labirent inşa ettiklerini görüyoruz. O labirentten nasıl çıkıldığı da hiç tatmin edici değil. Yani “nasıl kimsenin aklına gelmez ki bu?” dedirtiyor. Sonuç olarak, üzgünüm ama hem oyundaki hem de çizgi romandaki Divan’ın tutsak fırlatmak için tasarladıkları yerleri mantıklı bulmadığımdan beğenmedim.
Oyunda Baykuşlar Divanı çok daha göz önünde bir topluluktu. Hatta Bruce’a davetiye yollayarak parti bile veriyorlarmış. Dolayısıyla oyunda Bruce’un onları nasıl gözden kaçırdığına hayret ediyorduk. Ama çizgi romanda çok daha gizli bir örgüt bunlar. O yüzden çizgi romandaki Divan tekerlemeyle daha uyumlu.
Lider konusuna ise giremiyorum. Zira birinci cildin sonunda Baykuşlar Divanı hakkında çoğu gizem çözülememiş halde. İkinci cildi okuyup görelim bakalım.
