Drizzt Do’Urden’in Yeni Kitabının Adı, Kapağı Ve Kitaptan Kısa Bir Bölüm Paylaşıldı

Generations üçlemesiyle yayın hayatına devam eden Drizzt Do’Urden serisinin yeni kitabı, kitabın tanıtım yazısı, kapağı ve kitaptan kısa bir bölüm geçtiğimiz gün yayın evi tarafından paylaşıldı. Sizler için çevirdiğimiz o kısa bölümü haberin devamında bulabilirsiniz. İşte Relentless.

Yazının bundan sonrası, seriyi tamamlamamış olanlar için SPOILER içermektedir.

Generations serisinin ilk kitabı Timeless’ın kapağında Drizzt Do’Urden, ikinci kitabı Boundless’ın kapağında ise Jarlaxle’ı görmüştük. Şimdi ise serinin son kitabı Relentless’ta Zaknafein Do’Urden’i görüyoruz. Serinin üç kapağı da ünlü fantezi illüstratörü Aleksi Briclot tarafından çizildi.

► Drizzt Do’Urden Kimdir?

Kitabın tanıtım yazısı ise şöyle,

Zaman kayması yaşayan ve oğlu Drizzt Do’Urden’le beklenmedik bir kavuşma yaşayan Zaknafein, oğlunun hırs dolu Örümcek Kraliçe’ye ve Unutulmuş Diyarlar’ın üstüne salınan karanlık dalgasına karşı verdiği savaşa destek vermek için bir drow savaşçısı olarak kendisine aşılanan önyargılarını yenmeyi başardı. Zaknafein en zor savaşlara göğüs germiş olsa da zafer korkunç bir bedelle birlikte geldi ve bu savaş henüz yeni başladı.

İblislerle ve driderlarla yüzleşen Zaknafein, Gauntlgrym’i kuşatan Menzoberranzan’ın tüm yükünü bir kez daha omuzlarında taşır. Ama onun ve eski dostu, paralı asker Jarlaxle’ın hayatta kalma şansı çok küçük gözüküyor. Çaresiz ve görünürde umutsuz gözüken bir durumda mahsur kalan efsanevi savaşçılar, imkânsızla yüzleşmek için en derin noktalarına temas etmek zorundadırlar.

Zaknafein’in taşıdığı yük Menzoberranzan’ın en büyük savaşçısı için bile ağırken, kader yeni mücadeleler sunmaya devam eder. Olaylar beklenmedik bir şekil alırken, Zaknafein sadece karanlığı fethetmeyi değil, kontrol edilemeyeni de kabullenmeyi öğrenmek zorunda kalacağını keşfeder, hayatın kendisini.

Serinin iki kitabının da yarısından fazlası Zaknafein ve Jarlaxle’ın ilk olarak nasıl tanıştıkları, nasıl çok yakın arkadaş oldukları, Menzoberranzan’ın 500 yıl önceki politik durumu gibi flashback hikâyeleri barındırıyordu. Relentless kitabı da aynı formatta olacak. Kitabın yarısı geçmiş hayatlarına odaklanırken, kalan yarısı da günümüzü anlatacak.

Kitabın çıkış tarihi 28 Temmuz 2020 olarak açıklandı.

Relentless’tan Yayınlanan Kısa Bölümün Çevirisi

Artemis Entreri, ateş primordiyalını barındıran boşluğun kenarında duruyordu, mücevher kakmalı hançeri yukarı bakan avucunun içinde serbestçe bekliyordu. Silaha nefret dolu gözlerle baktı ama bunun sebebi aslında hançerin onun bir yansıması olmasıydı. Bunu artık anlıyordu. O vicdan kozasının içindeki esaretinden sonra, en büyük suçlarının bu şeytani silahla işlediği suçlar olduğunun artık farkına varıyordu.

Entreri hem savaşta, hem de gölgelerde pek çok hasmını öldürmüştü. Bir kiralık katil olarak yaşamıştı. Kendi kendine hak etmeyen birini öldürmediğini söyleyerek yaptığı işi haklı çıkarmıştı, ne de olsa dünya zalim bir yerdi. Buna hâlâ belli bir ölçüde inanıyordu, tabii bu silah hariç. Bu silahla yalnızca düşmanlarını öldürmekle kalmamıştı, ruhlarını da yok etmiş ve onları bekleyen sonraki hayatı ellerinden çalmıştı.

Kaç kurbanı bunu hak etmişti?

İşte bunu haklı çıkartamazdı, hem de asla.

Orada gözlerini dikerek, düşünerek durdu ve o karanlık anda düşüncelerini çarpıtan en büyük soru, silahı yok oluşuna mı göndermeli yoksa silahla birlikte kendini de mi atmalıydı.

Kısa bir düşüş, bir anlık yoğun bir acı ve hepsi son bulurdu.

Adam irkildi. Hayır, onu boşluğun kenarında tutan şey ölüm korkusu değildi, o son nehri geçtiğinde onu bekleyen şeyin korkusuydu.

Belki de Sharon’ın gerçek işkencesi buydu, diye düşündü. Ona, onu bekleyen şeyi göstermişti, hayata duyduğu nefretten çok ölümden korkmasını sağlamıştı.

“Hepsine lanet olsun,” diye fısıldadı yıkılan adam, sözleri aşağıdaki ısının üstüne dökülen suyun devamlı tıslamasının arasında kayboldu. “Doğduğum güne lanet olsun.”

“Bir zamanlar bu sözlerine katılabilirdim,” diye beklenmedik bir cevap geldi ve suikastçı arkasını döndüğünde Catti-brie ve Yvonnel’in ona doğru yürüdüklerini gördü.

“Değersiz olduğunu düşündüğüm bir Artemis Entreri vardı,” diye devam etti Catti-brie. “Şu an önümde duran adam, o kişi değil.”

“Bu tartışmayı zaten yapmıştık,” diye hatırlattı Yvonnel adama. “Sana büyük bir hediye bahşedildi.”

“Hediye,” diye tekrar etti Entreri, alay ederek.

“Bir mesaj diyelim öyleyse ve belli ki güçlü bir mesaj,” diye diretti drow, adamın açık avucuna ve içindeki hançere bakarak. “O silahı yok etmeyi mi arzuluyorsun?”

“Belki onu aşağı atarım ve primordiyalın ruhunu yer,” diye dalga geçti Entreri.

“Hiç sanmıyorum,” dedi Yvonnel.

“İstersen onu senin için aşağı indirebilirim,” diye teklifte bulundu Catti-brie. Duraksadı ve gülümsedi. “Hâlâ taşıdığın kılıca da aynısını yapmaya çalışmamış mıydın?” Zaten cevabını bildiği bir soruydu, çünkü Entreri gerçekten de Charon’un Pençesi’ni boşluğa atmıştı ve sonunda kılıç Catti-brie tarafından yine ona geri döndürülmüştü.

Entreri bu hatırlatmaya güldü. “Görünüşe göre hayatım şeytani silahlarla lanetlenmiş.”

“Silahlar yalnızca birer araçtır,” dedi Yvonnel. “Niyet, taşıyıcısının kalbindedir, kılıçta değil.”

“Regis’in taşıdığı kamanın da aynı derecede meşum olduğu söylenebilir,” diye hatırlattı Catti-brie. “Ya da bir zamanlar benim taşıdığım kılıcın.”

“Yanlış hatırlamıyorsam o kılıç seni neredeyse delirtiyordu,” dedi Entreri duygusuzca.

“Çünkü kılıcın bana dayattığı temel içgüdüleri kontrol edecek kadar tecrübeli ve yetenekli değildim,” dedi Catti-brie. “Şu anki durum bu değil, aynı seninle kılıcın arasındaki durum gibi.”

“Basit bir demir parçasının getirdiği ölüm, hançerinin getirdiği ölümden daha mı azdır?” diye sordu Yvonnel.

“Evet, konu da bu,” dedi Entreri.

Yvonnel ona şüpheyle baktı.

“Söylenenlere göre hançer, kurbanlarının ruhunu yiyor,” diye açıkladı Catti-brie.

“Ve onların fiziksel sağlıklarını bana aktarıyor,” diye ekledi Entreri.

“Evet, evet,” dedi Yvonnel. “Bu yüzden Zhindia Melarn, kızının hançerin yüzünden ölmesine bu kadar öfkelendi. Şimdi hatırlıyorum. Ölüm şekli yüzünden kızı diriltilemiyordu.”

“Çünkü bu hançerin büyüsü ruhunu yok etti,” dedi Entreri ve sonra hançeri öylece çukura atmayı düşündü.

“Bu olamaz,” dedi Yvonnel. Entreri duraksadı. Merakla kadına baktı.

“Bir ruh öylece yok edilemez,” diye açıkladı Yvonnel. “Ruh enerjisi ebedidir, tanrıların bile ötesindedir ve kesinlikle basit bir hançerin gücünün ötesindedir.”

“Ama az önce Zhindia’nın öfkelendiğini çünkü…”

“Çünkü kızının öte dünyadan döndürülemeyeceğini söyledim,” dedi Yvonnel.

“Çünkü öte dünyada bir yaşamı yok,” diye mantık kurdu Entreri.

Catti-brie, kafasını sağa sola sallayan Yvonnel’e baktı.

“Ruhlar yok edilmediyse, o zaman emilip hançerin içinde hapis kalmış olma ihtimalleri olamaz mı?” diye sordu Catti-brie. “Hançer bir tür filakteri mi?”

“Bu mümkün,” dedi Yvonnel, bakışlarını Catti-brie’den Entreri’ye döndürerek. “Ya da belki ruhlar şu an başka birinin içinde konaklıyordur.”

“Benim içimde mi?”

“Az önce hançerin sana kurbanlarının fiziksel sağlıklarını aktardığını söyledin. Belki bundan fazlası vardır.”

Entreri bu düşünceyi tarttı ve bir kez daha hançerle birlikte kendini primordiyalın ateşli kursağına bırakması gerektiğini düşündü.

“Eğer bu doğruysa, her iki şekilde de ruhlar dışarı çıkartılabilir,” diye belirtti Catti-brie. “Özgür bırakılabilirler.”

“Öyleyse bu lanet şeyi çukura atmalıyım,” dedi Entreri ama Catti-brie kafasını sağa sola sallıyordu.

“Daha iyi bir yol biliyorum.” Gülümsedi, başıyla onayladı, belli ki kafasında bir yol çiziyordu.

“Paylaşmaya tenezzül eder misin?” diye sordu Entreri bir süre sonra.

“Sabır,” dedi Catti-brie. “Ben yolumuza karar vermeden önce kesin kararlar alma. Ama şimdilik görmem gereken başka bir şey var.” Entreri’yi geri çekti ve onun yerine boşluğun kenarına çıktı.

“Hâlâ buna katılmıyorum,” dedi Yvonnel. “Daha güvenli bir tercih olmalı.”

“Belki ama vaktimiz var mı?” diye cevapladı Catti-brie.

“Öyleyse yüzüğünü bana ver ve bırak da ben yapayım.”

Catti-brie başını olumsuzca salladı. “Bana yardım edeceğini söylemiştin. Efsunların iş görür.”

“Ne yapmak için?” diye sordu Entreri ama ikisi de dinlemiyor gibiydi.

“Çocuğunu riske atıyorsun,” dedi Yvonnel.

“Peki bunu yapmazsam bizi ne kadar riske atmış olurum?”

“Primordiyalın seni duyacağını bile bilmiyorsun ya da duysa bile cevap vereceğini! Çoktan geçmiş bir milenyumun yaratığı o. Bu dünyadaki yaşamı bize ait değil, ona dair bir bilgimiz yok ve kendisi tanrı olarak nitelendirdiğimiz varlıklardan bile yaşlı. Lütfen çocuğum, bu konulardaki tecrübem engindir. Yüzüğünü bana ver ki gidip yaratıkla konuşabileyim.”

Catti-brie bunu düşünür gibi gözüktü, hatta baş ve işaret parmağını, çıkarmak istercesine diğer elindeki yüzüğün üstüne götürdü.

“O, beni tanıyor,” dedi uzun bir sürenin ardından, yoldaşlarından ziyade kendiyle konuşuyor gibiydi, önündeki bu zorlu görev için kendine cesaret veriyordu.

“Ne seni ne de bizi önemsiyor,” diye karşı çıktı Yvonnel. “Ona neyin zevk verdiğini, ne hayal ettiğini ya da arzuladığını bilemeyiz…”

“O, beni tanıyor, ben de onu,” dedi Catti-brie nokta koyarcasına, elini kaldırarak kendisine yaklaşmakta olan kadını geride tuttu. “Daha önce de aşağı inip yaratıkla iletişim kurdum.”

Yvonnel bu sözleri tarttı, sonunda başıyla onaylayarak teslim oldu. Bir parmağını kaldırdı, Catti-brie’ye durmasını işaret etti ve hamile kadının üstüne güçlü bir muhafaza büyüsü yaptı. Ardından Yvonnel daha basit efsunlar yapmaya başladı, Catti-brie’nin üstüne ısıya ve ateşe dayanıklılık sağlayacak muhafazalar yerleştirdi, onu çukurda bekleyen yaratık karşısında cesaretlendirecek büyülü efsunlar ördü.

“Bu iş bittiğinde ve günü kazandığımızda, bu muhteşem yaratıkla iletişim kurmayı tecrübe edebilmem için yüzüğü bana ödünç vereceğine dair söz ver.”

“Bu yalnızca lanet bir volkan!” diye hatırlattı Entreri ama iki kadın ona gülümseyerek cevap verdi.

Bir anlık düşünceyle Catti-brie Guenhwyvar’ın oniks heykelciğini çıkardı ve Yvonnel’e uzattı. Ama sonra geri çekti, o anki içgüdüsünü eleştirdi. Heykelciği vererek panteri korumaya niyetliyken, karnında çocuğuyla birlikte boşluğa mı inecekti?

Catti-brie bu absürtlüğe güldü ve başını iki yana salladı ve bir anlığına hiçbir şeyden emin olamadı!

Bu, delilik miydi? Neden arkadaşlarını güvenli bir yere ışınlanmaya zorlamıyordu ya da en azından doğmamış çocuğunu güvenli bir yere götürmüyordu ama bunun yerine bilinçli bir yaratıktan çok bir volkana benzeyen tanrısal bir varlıkla kumar oynamaya çalışıyordu?

Kazanmak zorundalardı.

Onun, bunun bir parçası olmasına ihtiyaçları vardı.

Catti-brie kolunu bir kez daha uzatmaya başladı ama fikrini değiştirip Guenhwyvar’ı yanına çağırdı. Gri sisler yoğunlaşarak büyük bir pantere dönüştü ve Catti-brie eğilip panterin kulağına talimatlar fısıldadı.

Guen sıçrayarak odadan dışarı çıktı.

Catti-brie heykelciği Yvonnel’e değil, Artemis Entreri’ye fırlattı. “Geri dönmezsem onu Zaknafein’e ver,” diye talimat verdi.

Şaşkın adam ona baktı.

“Evet,” dedi Catti-brie. “Bu konuda sana güveniyorum. Bu güvene ihanet etme ve ihtiyaç duyduğumuz bu anda diğerleri yerine kendin için endişelenerek bize hakaret etme.”

Bu, Entreri’nin kaşlarının çatılmasına sebep oldu ama bu bir an sürdü ve yerini çaresiz bir kahkaha aldı ve başıyla onayladı.

“Drizzt sana inanıyordu,” dedi Catti-brie ona.

Catti-brie kendi muhafaza büyüsünü yaptı ve sonra boşluktan aşağı atladı.